Verbonden

Nieuwe dag, nieuwe start

Elke ochtend een nieuwe start, een nieuwe dag met veel mogelijkheden. Elke ochtend zwem ik in onze Noordzee. Ongeacht het seizoen of het weer. Elke dag voelen de eerste minuten in het zeewater als een overwinning op mezelf. Een rituele start van de dag waarbij alles van me afspoelt.

Elke dag een nieuwe kans, een nieuwe start. Vorig jaar ben ik samen met iemand anders een eigen bedrijf begonnen. Misschien omdat samen minder spannend is dan alleen? Onze basis bleek niet sterk genoeg. Waar ik de samenwerking opzocht had zij juist behoefte aan meer ruimte. Na de zomer klapte onze samenwerking. Blijkbaar zat het al niet echt lekker meer en was dit, voor ons beiden, de beste beslissing.

Bevrijd

Ik realiseerde me na de breuk dat ik me bevrijd voelde. Ik was weer vrij. Net zoals 1,5 jaar geleden toen ik -na de zomer- ontslag nam van de baan waar ik ongemerkt al veel te lang in zat. Enthousiast begon ik aan mijn nieuwe leven. Alles lag weer open, ik kon alles zijn, alles worden. Althans zo voelde het. Mijn zoektocht naar wat mij gelukkig maakte bleek in kleine dingen te zitten; bijpraten met vrienden, koffiedrinken met mensen uit mijn netwerk, een opleiding volgen, gewoon omdat deze me interessant leek. Vastbesloten om mijn mooiste leven te leiden. Zodat ik, wanneer ik zou terugkijken, niet het gevoel zou krijgen dat ik het anders had willen doen. En ja, ik ben het anders gaan doen, ik heb bijvoorbeeld bij allerlei stichtingen vrijwilligerswerk gedaan.

Stil verdriet en warm gevoel

Maar het allermooiste was de oprichting van Mijn Buuf, onze eigen stichting. Een atelier voor statushouder-vrouwen, om ze te empoweren. Heel simpel door ze een fijne plek te bieden waar we creatief met elkaar bezig zijn en met elkaar praten in het Nederlands. We maken onder andere van oude reclamedoeken tassen waarvan een deel naar vluchtelingen gaat in Lesbos. Deze reis startte in 2017 en werd werkelijkheid in 2018 toen de financiering rond was en we een plek konden huren. Elke keer wanneer ik een dag meedraai in het atelier, geeft me dat een geweldig gevoel. Niet zozeer omdat het gelukt is om het atelier te verwezenlijken, maar de verbondenheid en het warme gevoel dat het samenzijn met deze vrouwen me geeft. Wanneer je moet vluchten en alles moet achterlaten, je een heel nieuw leven moet opbouwen, dan ben je in mijn ogen een held. Ik zie en voel hun stille verdriet. Ze hebben zorgen om de mensen die ze verloren zijn of achter moesten laten. Hun hoofddoeken strak om hun hoofden gevouwen, de gezichten afwachtend en wantrouwend. Maar wanneer we met elkaar koffie drinken, handwerken en knutselen, dan ontstaan de mooiste gesprekken. Soms zonder woorden. Het verbaast me elke keer weer dat we helemaal niet zoveel verschillen van elkaar. Een Syrische puber is net zo lastig als een Nederlandse puber. We hebben dezelfde zorgen, uit liefde geboren. Dan voel ik me enorm verbonden met deze vrouwen. Een gevoel dat groots en warm is.

Verbinding

Vrij kunnen en mogen zijn in mijn keuzes, vrij durven kiezen, maar altijd in verbondenheid met mezelf en de ander. Verbinding was mijn rode draad in 2018. Is deze er niet, voel ik deze niet, dan weet ik dat dit niet mijn plek, mijn opdracht, mijn mensen zijn. Is het er wel, dan gebeuren er mooie dingen. Elke dag een nieuwe kans, elke dag een nieuw begin.